بازي هاي جنگي

در زمينه فن آوري هاي امروزي، بزرگ ترين آرزوي بشر دست يافتن به روشي است که بتوان با کمک GPS و ماهواره به کنترل هواپيما يا هلي کوپترهاي مخفي و سپس حمل موشک با آن پرداخت. اين پروژه که براي مجلس سناي ايالات متحده برابر با گرفتن بودجه اي 100 ميليارد دلاري بوده، سبب شده تا ارتش براي قدم هاي نخست، اقدام به ساختن و کامل کردن شبکه پشتيباني نمايد. بخش دوم پروژه نيز آماده فعال کردن دستگاه هاي عملياتي با نام روبات است که از 2011 صورت مي گيرد و ساير برنامه ها تا سال 2015 به انجام خواهد رسيد. اکنون سري به عراق مي زنيم، کشوري که مدرن ترين جنگ افزارهاي روز دنيا در آنجا آزمايش مي شود. در يک روستا بين دو خانه يک روبات قرار دارد، اين روبات متحرک بايد محل را شناسايي کند و درصورت نبودن خطر به سربازان اجازه دهد که وارد خانه شوند. روبات تصاوير را به يک LCD منتقل مي کند و فرمانده به سربازان اجازه ورود مي دهد. آنها سپس به شناسايي خانه دوم مي روند، اين خانه در ندارد و روبات به راحتي داخل مي شود و ناگهان صداي شليک گلوله مي آيد، همانند آن چه همواره در گوشه گوشه عراق اتفاق مي افتد.
برخي از نيروهاي ارتش در منطقه اي از تگزاس در حال گذراندن دوره هاي آموزشي اين روبات هاي کوچک متحرک در قالب يک مانور هستند. اين روبات ها عموماً در قالب تانک يا هلي کوپتر بوده و قرار است تا سال 2015، تعداد 8 روبات کوچک حمل کننده سلاح و 3 روبات متحرک مجهز به حسگرها و ادوات مورد نياز را توليد نمايند که وزن هرکدام از آنها نيز حدود 15 کيلوگرم است. پيش از اين نمونه هاي تکامل نيافته آنها در عراق و افغانستان مورد استفاده قرار گرفت و يکي از افسران تيم مي گويد اين روبات ها قرار است به کمک سيستم بي سيم به يک شبکه متحد متصل شوند تا فرامينشان را از آنجا دريافت کنند.
اين روبات ها که همراه خود يک GPS دارند، دائماً موقعيت جغرافيايي شان به صورت دقيق روي مانيتور مرکز کنترل مشخص است و مي توان با يک کليک ماوس آنها را از راه دور و مسافتي بسيار طولاني کنترل کرد. هم چنين روي نمايشگر مرکز کنترل، تصاوير 50 سرباز در اطراف محل عمليات نشان داده مي شود و با توجه به گوشي ها و نمايشگرهايي که در اختيار سربازان زن و مرد است، آنها از محل نقشه حمله آگاه مي شوند و يا اطلاعاتي از دشمن، سلاح هاي بيولوژيک و يا کشتار جمعي در اختيار فرمانده و سربازان قرار داده مي شود تا ميزان تلفات کاهش يافته و موفقيت در عمليات افزايش يابد.
اين پروژه که تقريباً از سال 2003 دنبال مي شود، از سوي دپارتمان دفاعي ارتش 191 ميليارد دلار بودجه دريافت کرده و در قراردادي جديد با 896 مقاطعه کار در 45 ايالت به ارزش 234 ميليارد دلار، مبدل به بزرگ ترين و گران ترين قرارداد نظامي تاريخ شده و قرار است نخستين فاز پروژه براي پشتيباني شبکه تا سال 2011 آماده شود. در اين ميان ارتش حدود هزار سته سرباز را استخدام کرد تا اين پروتوتايپ را مورد آزمايش قرار دهند و اين افراد همان اشخاصي بودند که در افغانستان و عراق با اين تکنولوژي آشنايي داشتند.

اختراع مجدد راديو
 

براي وسعت دادن به شبکه ارتباطي اين تکنولوژي نياز است تا فرمانده گروهان، يک لپ تاپ داشته باشد تا از طريق صوت و تصوير، نقشه جغرافيايي و ماهواره دريابد که شرايط قرارگيري نيروهاي مهاجم و افرادش چيست البته براي رسيدن به همين تکنولوژي، ارتش 200 ميليارد دلار پرداخت نمود و تا سال 2015 بايد منتظر تلفن همراهي بماند که قابليت هاي يک لپ تاپ را داراست و از تلفن هاي امروزي توانمندتر است. کلنل « مايکل ويليامسون » مدير پروژه شبکه ارتباطي مي گويد که خيلي ها ساخت چنين تلفن همراهي را غير ممکن مي دانستند، ما با تلفن هاي همراه کنوني نمي توانستيم برنامه خودرو را پيش ببريم، زيرا قابليت کنترل، رديابي و بررسي اطلاعات ارسالي و دريافتي با آن وجود دارد و از طرفي به دليل اتصال به اينترنت، امکان ورود کاربر ناشناسي براي هک کردن آن را فراهم مي سازد اما با اين سرمايه گذاري ميليارد دلاري ارتش که به دلايل امنيتي صورت گرفت، وسيله ايمن تري اختراع شد که دشمن حتي با مدرن ترين دستگاه هاي الکترونيکي، نتواند روند مثبت يک عمليات را با اختلال مواجه نمايد.
پيش از اين ماهواره و اينترنت براي انتقال اطلاعات تصاوير و اصوات استفاده مي شد اما اين سيستم جديد که يک شبکه خصوصي ارتش است حتي به دشمن اجازه نمي دهد سبب قطع اين ارتباط شود. هم چنين اطلاعات با سرعت بسيار پايين و حجم کم انتقال داده مي شد اما حالا اين انتقال اطلاعات به چند مگابايت در يک ثانيه رسيده است. مشکل ديگر اين سيستم آن بود که در صورت به هم ريختن آب و هوا، ابري شدن آسمان يا ورود به محيطي سربسته ارتباط کم کم ضعيف و ناگهان قطع مي شد. زيرا پوشش ماهواره در هيچ جاي دنيا زير محيط سربسته بصورت دقيق امکان ندارد اما با اين سيستم جديد که به وجود آورنده يک شبکه داخلي ارتباطي است، اين مشکل حل خواهد شد. اين شبکه مثل يک راديو محلي با موج مخفي بوده و هر سرباز براي مکالمه يک راديو کوچک به دست مي گيرد و حتي مي تواند در صورت دريافت اطلاعات فايلي خاص، آن را به راديوي سرباز ديگر انتقال دهد. نحوه کارکرد اين سيستم با تلفن همراه و لپ تاپ متفاوت است. در حال حاضر حدود 200 هزار برج تلفن همراه يا آنتن در ايالات متحده براي پوشش و انتقال اطلاعات از آنتن به لپ تاپ به دليل سود بردن از بلوتوث نبايد فاصله زيادي به آن داد اما شبکه دريافتي امواج از ماهواره هاي اينترنتي ، چنين ضعفي ندارد و حرکات و فرم ها را ثانيه به ثانيه ثبت مي کند و کار تلفن همراه و برج هاي مخابراتي را توأماً انجام مي دهد.

اجتماع اطلاعات هوشمند
 

هنگامي که در ارتش با بسياري از سربازان درباره اين نوآوري سخن گفته شد، مي پرسيدند: داستان از چه قرار است؟ اما هنگامي که به آنها توضيح داده شد اين سيستم قابليت کنترل حمله، افراد ، موقعيت ادوات و سلاح ها را دارد، براي دانستن توانايي هايشان کنجکاو شدند.
نکته جالب در خصوص سيستم قديمي تر آن بود که براي شرکت در عمليات، نياز به 135 تا 650 سرباز بود اما با کمک اين دستگاه به دليل سرعت بالا و مدرن بودنش به 40 سرباز تقليل يافت.
در اين ميان irobot واقع در ماساچوست که سازنده دستگاه هاي الکترونيک انفجاري است شايد دستگاهي بسازد که حتي يک سرباز معمولي بتواند با کمک دستگاه x-box به کنترل بخشي از نظاميان بپردازد. در بخشي از آزمايش هاي اوليه اين دستگاه، سرباز يک کنترل کننده يا ريموت را به دست مي گيرد و به کمک سيستم نمايشگر سربالا، اقدام به هدايت روبات مي کند. پس از چند ثانيه روبات به يک ديوار برخورد مي کند و سپس سرباز که براي بار نخست اين دستگاه را در دست گرفته به داخل ساختمان مي رود و شرايط را اسکن مي کند.
پس از انجام اين عمليات سرباز وظيفه ، روبات را به مرکز کنترل برده تا تيم مهندسي اطلاعات آن را تخليه کنند. مشکل دستگاه اين بوده که به دليل محدوديت کم باندهاي ارتباطي انتقال دهنده نمي توان تصاوير زيادي را با آن ارسال نمود اما براي گرفتن تصاوير اين مشکل وجود ندارد. هم چنين در اين سيستم هر سرباز مجهز به يک حسگر است و اگر براي مثال در کنار جاده يک بمب را ببيند، مي تواند با ارسال شرايط و موقعيت جغرافيايي و با ارسال يک متن، مرکز کنترل و ساير سربازان را از اين رخداد مطلع کند که اين اطلاعات بلافاصله بين چهار هزار سرباز پخش مي شود.

شبکه مجازي
 

شبکه اين سيستم مهمترين بخش آن محسوب مي شود و شرکت هاي پيمانکار مشغول به ساخت آن هستند. البته سيستم JTRS يا راديويي مشترک، در سال 1997 به بازار آمد اما قبل از عرضه به بازار درگير مشکلاتي چون تأمين قطعات و بودجه گشت و حتي در سال 2005 برنامه آن از ارتش به وزارت دفاع انتقال داده شد. يکي از مشکلات اين سيستم آن بود که براي پياده شدنش نياز به نصب يک نرم افزار داشت، زيرا نياز به توليد نوعي سيگنال راديويي داشت که 10 تا 20 بار بيشتر از تلفن هاي معمولي همراه قدرت نفوذ داشته و داراي آنتن هاي بسيار بزرگ تري باشد. آگاهان و کارشناسان نظامي مي گويند در طول 30 تا 40 سال اخير، ارتش نيازمند حضور چنين نوآوري قدرتمند بود زيرا بارها اتفاق افتاده که به دليل نداشتن اطلاعات و تصاوير کافي، افراد غير نظامي آسيب ديده بودند اما اين مسئله با وجود چنين نوآوري به کمترين حد خود خواهد رسيد زيرا اين امکان را به فرماندهان و سربازان مي دهد که مثل يک بازي رايانه اي ، از بالا بر ميدان نبرد مديريت کامل داشته باشند.
منبع:نشريه نوآور، شماره 63